از نظر اسلام دوران نوجوانی اهمیت زیادی دارد؛ زیرا در این دوران ، شخصیت فردی و اجتماعی نوجوانان پایه‌ریزی می شود
روش تربیتی اسلام بر این امر تأکید دارد که نوجوان این دوران را با معرفت و پاکی سپری کند؛ زیرا در این دوران تغییرات عمومی بدن و تأثیرات روانی ، آن چنان سریع و همه جانبه است که او را دچار تشویش و نگرانی و برخوردها و ارتباط هایش با اطرافیان و خانواده را دچار مشکل می کند.
از این رو ، در این زمان است که او شدیداً نیاز به محبت دارد و در پی یافتن یک نقطه ی اتکای روانی و روحی است
و دوست دارد دیگران به شخصیت اش احترام بگذارند و او را مورد توجه قرار دهند.
به همین مناسبت است که پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله و سلم) ضمن بیان مراحل تربیت به سه مرحله ی هفت ساله (از تولد تا هفت سالگی ، از هفت تا چهارده سالگی و از چهارده سالگی به بالا) ، به والدین و مربیان سفارش می فرماید که در هفت سال سوم زندگی مقدماتی انسان (که همان دوران بلوغ و نوجوانی است) به او به عنوان یک شخصیت بزرگ سال بنگرند و به او اعتماد نمایند و در کارها با وی مشورت کنند و به نظراو احترام بگذارند و به او مسئولیت دهند تا شخصیت اش شکوفا گردد.
از دیدگاه اسلام ، انسان چون به سن بلوغ برسد ، مکلف است و در قبال اعمال و رفتارش ، چه مثبت و چه منفی ، مسئول است درگذشته نیز بعضی از علما ، با برگزاری مراسم باشکوهی دوران بلوغ و تکلیف نوجوانانشان را جشن می گرفتند و آنها را آگاه می ساختند که این مرحله از زندگی شان سرآغاز حیات با ارزش و جدیدی است که همانند سایر بزرگسالان رشد یافته اند و مورد خطاب خداوند قرار می گیرند مسئولیت پیدا می کنند و باید خود تصمیم بگیرند و در رفت و آمدها ، نشست و برخاست ها و ارتباط با دیگران حریم و حدود الهی را رعایت کنند؛ و بدین سان با آنها به عنوان یک شخصیت رشد یافته ، رفتار می کردند.
همین امر باعث پرورش رشد روحی و روانی آنها و آمادگی برای پذیرفتن وظایف مهم و اساسی زندگی آینده می شد.
